روش رایجی که بیشتر توسط محققین جهت تشخیص سلول‌های طبیعی و نئوپلاستیک بر روی لام فیکس شده، صورت می‌گیرد، بر اساس ارزیابی‌های سیتولوژیکی و شکل ظاهری (مرفولوژی) آنها مبتنی است. متخصصین آسیب‌شناسی علی رغم تهیه رنگ‌های متنوع جهت رنگ‌آمیزی سلول‌های مختلف یک بافت، به سهولت و به سرعت قادر به شمارش انواع سلول‌های موجود در مقطع بافت مورد مطالعه نیستند و همچنین نمی‌توانند سلول‌هایی را که دارای منشأ اجدادی گوناگون و یا در مراحل مختلف تمایز هستند، تشخیص دهند. در طی سال‌های دهه ۶۰ میلادی تلاش جمعی از دانشمندان در زمینه‌های مختلف منجر به ابداع تکنیک فلوسایتومتری گردید، که این تکنیک در زمینه بر طرف نمودن مشکلات فوق از توانایی های خاصی برخوردار است.

عملکرد صحیح و قابل قبول برای آزمایشگاه ها، جز با آگاهی کامل کارکنان از اهمیت آزمایش ها، انجام صحیح آزمایش ها، آشنایی با برنامه تضمین کیفیت، لزوم مستند سازی و اجرای برنامه های کنترل کیفیت میسر نمی گردد. کنترل کیفی در آزمایشگاه بدین معنی است که پاسخ های گزارش شده علاوه بر سرعت در انجام، کاملاً صحیح (Accuracy ) بوده و در تکرار‌های مجدد تغییر چشمگیری مشاهده نشود، مگر آنکه تغییرات مربوط به شرایط بیمار باشند. یعنی پاسخ‌ها از نظر تکرار پذیری یا دقت ( precession ) کاملاً قابل اعتماد باشند. به عبارت دیگر، منظور از کنترل کیفی نظارت بر کیفیت کاری، اطمینان از صحت آزمایش های انجام شده و به حداقل رساندن خطاهای سیستماتیک است. به علاوه فرآیندهای کنترل کیفی، دقت و تکرار پذیری پاسخ های آزمایشگاه را تضمین می کند.
کنترل کیفی در آزمایشگاه خون شناسی برای اطمینان از قابل اعتماد بودن نتیجه های آزمایش ها انجام می شود و ما را قادر می سازد تا به صحت و دقت نتایج پی ببریم. آزمایشگاه برای کنترل کیفیت دستگاه‌های شمارنده سلولی در بخش خون شناسی باید دستورالعمل مکتوبی داشته باشد و سوابق انجام برنامه‌های کیفی نیز به نحو مقتضی نگهداری شود. تمامی آزمایشگاه ها باید جهت تضمین صحت و دقت نتایج آزمایش‌های خود از برنامه‌های تضمین کیفیت استفاده نمایند.